Jest mistrz sztuki studniarskiej Mahmut i Cem Celik, główny bohater. Jest rudowłosa kobieta i miłość. Ale jest też i mit o Edypie oraz teatr. A jeśli tak jest, to granica pomiędzy życiem a sztuką zaciera się.

Ta niemal kieszonkowych wymiarów książeczka idealnie zmieści się w każdym plecaku, który zabierzemy na wyprawę. To reportażowo-literacki leksykon świata roślin, jakie rosną na świecie. I co najważniejsze, my, czytelnicy będziemy bardzo dobrze czuć się w towarzystwie tak uroczego, mądrego, wszechwiedzącego i sympatycznego Przewodnika. Anne-France Dautheville, przemierzyła na motocyklu cały świat, jest zapaloną ogrodniczką, a jej prawdziwą pasją jest poznawanie roślin – czytamy w wydawniczej zapowiedzi. To prawda, ale trzeba jeszcze i literackich zdolności oraz daru opowiadania, by w miniaturowych hasłach, zaciekawić czytającego tą jedną, właściwą wybranej roślinie tajemnicą.

Kim jest Muza? Oliwią? Teresą? Marjorie Quick? A może Izaakiem? Miłością czy fizyczną namiętnością? Czy może też kobietą bez palców u stóp? Silnymi poruszającymi wyobraźnię emocjami? Kim lub czym jest ta mityczna persona-bogini inspirująca kreatywność w artystach? Boskim czy ludzkim źródłem genialnych natchnień?

Kobieta-archeolog, policjant, śmierć, zagadka - z czym Wam się to kojarzy? Kathy Reichs - ja tak natychmiast łączę. Wprawdzie archeolog to nie antropolog, ale podobieństwa są. I to duże (a przynajmniej dla laika). Reichs stała się sławna dzięki serii swoich książek i serialowi "Kości". A tu nagle zza winkla wyskakuje Elly Griffiths z Ruth Galloway. I tak w lipcu poznaliśmy "Szlak kości", a teraz dostaliśmy do rąk "Janusowy kamień" (gratulacje dla Wydawnictwa Literackiego, że tak szybko mamy drugą powieść; kiedy premiera trzeciej?). W "The Guardian" napisano: "Kiedy pierwsza część serii jest świetna, oczekujemy że dalsze będą równie dobre. Autorce ta sztuka całkowicie się udała. Rodzinna tajemnica, szaleństwo, pogańskie obrzędy i rzymska mitologia oraz duża doza humoru. Ponadto mamy parę znanych nam już wyrazistych bohaterów. Prosimy o więcej!". Tak, tak, więcej, więcej!

1."L’Amant". "The Lover". "Kochanek". W roku 1984 ukazuje się we Francji powieść Marguerite Duras (właśc. Marguerite Donnadieu). Wybucha skandal obyczajowy i literacki. Chyba bardziej obyczajowy, bo jakże to być może, aby siedemdziesięcioletnia kobieta (pisarka!) publikowała książkę opisującą zakazaną, namiętną miłość, która z góry skazana jest na porażkę. Przecież on jest od niej (bohaterki książki) dużo starszy. Ona ma dopiero 15 lat. Ona jest Europejką, on Azjatą. Ona jest biedna, a on bogaty. Ona chce od niego tylko seksu, bo nie może chcieć miłości, gdyż ta nie zostałaby zaakceptowana przez rodzinę, sąsiadów, ogół. Jej matka i jej starszy brat chcą od niego tylko pieniędzy. Różnice między głównymi bohaterami można mnożyć. Prościej powiedzieć – dzieli ich wszystko.

Przeczytałem tę książkę pewnego dnia i całe moje życie zmieniło się. Takim zdaniem rozpoczyna się najnowsza książka Orhana Pamuka, pisarza uważanego za jednego z najwybitniejszych w dzisiejszych czasach, laureata Literackiej Nagrody Nobla. Informacja o tej powieści natychmiast nasunęła mi wspomnienie filmu "Numer 23" z Jimem Carrey'em (w filmowym thrillerze pewien mężczyzna czyta książkę, która dokładnie odzwierciedla jego życie). "Nowe życie" Pamuka jest zupełnie inne, ma jednak wspólne cechy z "dwódziestką trójką" - książka, tajemnica, morderstwa, psychologiczna podróż w głąb siebie. Powieść powinna pojawić się na rynku 25 stycznia.

1. No, dobra, ale czy znam jakichś pisarzy izraelskich? Czy kiedykolwiek czytałem? Nie licząc Amoza Oza, którego niekoniecznie znam, ale o którym dużo słyszałem. Słyszałem, ponieważ jest jednym z tych autorów, którzy są wiecznymi kandydatami do Literackiej Nagrody Nobla. A czytałem jedynie dwie jego książki, "To samo morze" oraz "Aż do śmierci" i obie mi się nie podobały. Kogo jeszcze czytałem? Przychodzi mi na myśl Jehuda Amichaj, Natan Zach i Jakow Besler, ale oni są poetami, więc to się nie liczy. Może Miriam Akavia. Może Ida Fink. Może Avigdor Dagan. Jak sobie przypominam książki tych autorów, to już wiem, dlaczego nie przepadam za prozą izraelską.